Raz na zawsze zniszczy śmierć.
(Iz 25,8)

Rozważanie w wersji audio!

Iz 25,6-10a;
Flp 4,12-14.19-20;
Mt 22,1-14

Duchu Święty, przyjdź!
Jezu, z Twoją pomocą rozpoczynam rozważanie tekstu biblijnego, który Kościół podaje na XXVIII Niedzielę Zwykłą.

Śmierć jest nieodłącznym elementem życia człowieka. Każdy kiedyś się urodził i każdy kiedyś umrze. Jeden za niedługi czas, inny za wiele lat. Ale ten moment nastąpi. Warto zastanowić się, jak chcielibyśmy przeżyć swój czas na ziemi.

Śmierć w historii chrześcijaństwa była różnie przedstawiana. Czasem jako wybawicielka, dobra „matka", ale częściej jako kościotrup z kosą. W XVII i XVIII wieku powszechnie malowany był tak zwany „taniec śmierci", w czasie którego Śmierć tańczyła w kole razem z żywymi ludźmi. Bano się wówczas śmierci. Dlatego też ludzie mieli albo bardzo hedonistyczne podejście do życia, albo też pokutnicze, które często przekształcało się w zwykłe cierpiętnictwo.

W życiu bowiem trzeba wyważyć niektóre zachowania. Nie można i nie wolno pochwalać hedonizmu, ale też nie jest godna pochwały skrajna pokuta, która może prowadzić do obłędu psychicznego. Przede wszystkim trzeba „zaprzyjaźnić się" ze śmiercią, myśleć o niej jako o drodze, którą każdy musi przejść, by być z Bogiem, który jest źródłem dobra i szczęścia. Pokuta jest istotną częścią chrześcijaństwa, ale nie może być masochizmem, pogardą dla ciała. Zadawanie swojemu ciału umartwień ma spowodować, że człowiek zwróci się do Boga, a nie do tego, by zniszczyć swoje ciało.

Przemyślę w tym tygodniu:
1. Czy praktykuję prawdziwą pokutę?
2. Czy myślę o śmierci?
3. Czy żyję tak, jakbym miał za chwilę umrzeć?

Kajetan Rajski

Komentarze