Niech pozostaną w twym sercu te słowa.
(Pwt 6,6)

Pwt 6,2-6;
Hbr 7,23-28;
Mk 12,28b-34

Duchu Święty, przyjdź!
Jezu, z Twoją pomocą rozpoczynam rozważanie tekstu biblijnego, który Kościół podaje na XXXI Niedzielę Zwykłą.

Słowa, które będziemy dziś rozważać, kończą pierwsze czytanie. Następują one zaraz po przykazaniu miłości Boga i bliźniego. Przykazanie miłości – jak się dowiadujemy z Ewangelii, jest to najważniejsze przykazanie – traktujemy często jako regułkę, której się kiedyś nauczyliśmy na lekcjach religii w szkole. Jeśli jednak przyjrzymy się tym słowom bliżej, to stanowią one streszczenie całego Dekalogu. Są najkrótszym, a zarazem najgłębszym treściowo kompendium postępowania człowieka wierzącego.

Największe przykazanie ukazuje trzech adresatów naszej miłości: Boga, bliźniego oraz siebie samego. Bóg nie chce, byśmy kochali tylko Jego i bliźnich, tą miłością mamy obdarzać również siebie. Ale najbardziej musimy kochać Boga. Wszystkimi swoimi zmysłami, naszym czuciem, rozumem, całą naszą wolą i mocą. Jemu szczególnie należy się miłość. Wybawił nas od grzechu, jest dla nas zawsze dobry i chce naszego szczęścia. Trudniej jest jednak kochać bliźnich, którzy nie zawsze – jak Bóg – chcą dla nas dobra. Czasem źle nam życzą, zazdroszczą czegoś. Jednak zadaniem chrześcijanina jest błogosławić, a nie złorzeczyć.

Dla wielu najtrudniej jest kochać siebie. Może dlatego, że bardzo dobrze siebie znamy i wiemy, jacy rzeczywiście jesteśmy. Kochać więc siebie to nie znaczy akceptować siebie takiego, jakim się jest, ale od siebie wymagać i stawać się coraz lepszym. Niech pozostaną w naszych sercach słowa największego z przykazań. Wypełniajmy je, a wówczas na pewno będziemy szczęśliwi.

Przemyślę w tym tygodniu:
1. Czy staram się wypełniać w moim życiu najważniejsze przykazanie?
2. Czy wymagam od siebie, to znaczy, czy samego siebie kocham?
3. Czy kocham nawet tych, którzy nie pragną mojego szczęścia?

Tekst i audio: Kajetan Rajski
Video komentarz: www.paulus.org.pl

Komentarze