Nazywam się Karolina Żyła. W 2009 roku ukończyłam studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Szczecińskiego w specjalizacji katechetyczno-pastoralnej. Od 12 lat pracuję jako katechetka w Goleniowie w Zespole Szkól nr 1 z młodzieżą liceum, technikum i szkoły branżowej. Pracę tę traktuje jako powołanie, które daje mi dużo radości. Od młodzieży można się wiele nauczyć, a także zaczerpnąć ich młodzieńczej energii i entuzjazmu.

Nauczanie zdalne już jakiś czas temu rozkręciło się na dobre. Dziwna i nienaturalna sytuacja z punktu widzenia katechety. W naszym powołaniu stawia się na świadectwo, przykłady z życia i przede wszystkim kontakt z młodzieżą. Kontakt ten został nam brutalnie odebrany przez Covid-19.

Uwielbiam swoich uczniów. Trochę mi ich szkoda, bo nie mieli w tym roku studniówki. Do matury przygotowują się w domu i dwa razy bardziej się stresują. Siłą rzeczy stresuję się z nimi i tęsknię. Nawet nie spodziewałam się, że aż tak bardzo będę tęsknić.

Byliśmy razem cztery lata. Czasami bywałam ich przyjaciółką, czasami powierniczką, a innym razem po prostu nauczycielem. Wiem, że w obecnej sytuacji już żadne z nich nie przyjdzie do mnie na „pogaduchy”. Bardzo mi tego brakuje. Przez ostatni rok bardzo mało się widujemy. Do monitora mówi się inaczej niż do żywego człowieka i każdy o tym wie.

W tym roku postanowiłam zapytać moich uczniów o przeżywanie przez nich okresu Wielkiego Postu. Pomyślałam, że nie chodzą do kościoła od czasu ogłoszenia pandemii, nie spowiadają się i na pewno post nie ma dla nich większego znaczenia. Skąd taki pomysł? Wiadomo, że pandemia jest dobrą wymówką. No i się rozczarowałam… Nie ukrywam, że bardzo miło! Mam wrażenie, że pokochałam ich na nowo, mimo, że aktualnie nie mamy kontaktu osobistego.

Wszyscy gapimy się w telefony albo komputery, a ja widzę tylko ich „ikonki” i czasami słyszę ich głos. Czasami, bo młodzież z reguły stroni od odzywania się i trzeba ich „ciągnąć za język”. Nie można mieć o to do młodzieży pretensji, bo przecież nauczanie zdalne to nie jest ich wina. To też nie jest ich decyzja. Jest im ciężko. Przeżywają to na swój sposób. Pewnie woleliby osobiście spotkać się ze swoimi rówieśnikami i nauczycielami w szkole, a niestety nie mogą. Powinniśmy ich wspierać i otaczać opieką, także taką na odległość - wirtualną.

Czy podejście młodzieży do okresu Wielkiego Postu się zmieniło z powodu pandemii?

Zapytałam o to moich uczniów, a ich odpowiedzi są dla mnie, zamkniętego w czterech ścianach katechety, prawdziwym świadectwem ich wiary:

Maciek
„Wielki post jest dla mnie czasem pokuty i pracy nad sobą, czas by zmienić się na lepsze i przemyśleć swoje zachowanie. Jest to szczególny czas, ponieważ można odnaleźć siebie na nowo”.

Agnieszka
„Wielki Post to jest dla mnie jakby przejście na trudną “dietę” J Odmawiam sobie wtedy słodyczy, a że mięsa nie jem w ogóle, więc nie muszę go sobie odmawiać. Jest to czas zastanowienia się nad swoimi grzechami i odkrycie na nowo, że to za nie Chrystus musiał ponieść taką ofiarę!”

Natalia
„Wielki Post jest okresem przygotowania do najważniejszego święta, czyli Wielkanocy, w którym wspominamy zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Jest to dla mnie czas refleksji nad moją relacją z Chrystusem. W tym roku z powodu pandemii wyjątkowo ograniczyłam msze święte kościelne do minimum i modlę się w domu. Staram się też pracować nad samą sobą. Uważam, że Wielki Post jest idealnym czasem, aby dążyć do swoich postanowień. W tym roku z racji zbliżającej się matury, postanowiłam bardziej przyłożyć się do nauki i faktycznie od Środy Popielcowej trzymam się w moim postanowieniu. Postanowiłam również pomoc osobie potrzebującej, która walczy z chorobą. Takim osobom należy pomagać, ponieważ każde życie jest ważne i należy o nie walczyć. Uważam, że dobro wraca i jeśli kiedyś ja lub ktoś mi bliski będzie w potrzebie, to inni ludzie również pomogą”.

Sylwia
„Wielki Post jest dla mnie czasem rozrachunku z samą sobą. Idealną okazją, aby przypomnieć sobie wszystko co się robiło. Jeśli bowiem serce człowieka jest pełne grzechu, postępuje źle i nieodpowiedzialnie, nie może się dobrze przygotować do świąt. Przez cały okres postu należy dokonywać rachunku sumienia. Okres postu to dla mnie czas pokuty i wyciszenia. Jeśli chodzi o dzisiejsze czasy, czyli pandemię tym bardziej nie uczestniczę w dyskotekach, imprezach. To czas wyciszenia, spokoju. W poprzednich latach aktywnie uczestniczyłam w rekolekcjach, jednak w tym roku przez pandemię lepiej zostać w domu. Jest to szczególny czas, ponieważ mogę spędzić więcej czasu z rodziną, możemy być razem, mieć czas na różne przemyślenia i rozmowy”.

Bartek
„Wielki Post jest dla mnie bardzo ważnym czasem przygotowania na Wielkanoc. Jest to dla mnie czas pokuty, jest to także czas wyjątkowy dla mojej duchowości. Podejmuję refleksję na temat miłości do Boga i bliźniego. Ten czas Wielkiego Postu daje mi do zrozumienia kim ja jestem. Jest dla mnie czasem nawrócenia, przemiany, uświęcania się”.

Pozostali młodzi odpowiadali głównie o uczestnictwie w wielkopostnych nabożeństwach i czasie przemiany życia na lepsze. Czyż nie właśnie o to w Wielkim Poście chodzi? Oczywiście, jak widać młodzież jest ostrożna i z uczestnictwem w Eucharystii różnie bywa, ale ja i tak jestem z nich dumna. Najważniejsze, aby próbować, robić coś, starać się.

Mam nadzieję, że te wypowiedzi przywrócą wam chodź odrobinę wiary w naszą polską młodzież. Coraz częściej spotykam się z opiniami, że przez naukę zdalną z nich nic już nie będzie, że sobie nie poradzą w życiu. Młodzież zawsze była i będzie naszą nadzieją. Jedyne co możemy zrobić w tej sytuacji, to dołożyć wszelkich starań, aby nie zrezygnowali ze swoich marzeń, planów, wchodzenia w dorosłe życie i oczywiście nie popsuli sobie wzroku od tych wszystkich ekranów.

Módlmy się, aby pandemia skończyła się jak najszybciej, abyśmy wszyscy mogli w pełni realizować nasze powołanie do pracy z młodzieżą. Podobnie myślą moje koleżanki i koledzy nauczyciele. Ja już się modlę. Zapraszam serdecznie i Ciebie do tej modlitwy!

Karolina Żyła - katechetka w Zespole Szkół nr 1 w Goleniowie

Komentarze