W dniach 9-11 marca 2012 r. w Poznaniu miały miejsce wielkopostne dni skupienia dla chłopaków zorganizowane przez wspólnotę Księży Chrystusowców. W spotkaniu uczestniczyli również chłopcy z naszej diecezji. Jeśli ktoś z Was zadaje sobie pytanie czy warto poświęcać swój czas na różnego rodzaju skupienia, rekolekcje, spotkania itp. zapraszamy do przeczytania świadectwa jednego z uczestników.

Witam!!!

Jak po dniach skupienia...??? A jeśli chodzi o mnie jestem pod wrażeniem. Nie ukrywam, że z wielką niecierpliwością czekałem na 9 marca. Już nie mogłem się doczekać jak przekroczę próg seminarium i jak po raz drugi spotkam się ze znajomymi, klerykami, z ks. Mariuszem i Ks. Robertem, oraz z nowymi kolegami.

Od samego początku zostałem miło przyjęty przez kleryków: Piotra i Damiana. Następnie powitanie z resztą ekipy. Te dni skupienia, przeżyłem, już bardziej świadomie, konkretniej i bez żadnych obaw. Bardzo silnie wywarła na mnie swoje piętno, Droga Krzyżowa z pochodniami, w pełnym skupieniu. Do teraz mam w głowie słowa pieśni, którą śpiewaliśmy podczas tej Drogi, a mianowicie pieśń pt: „Tak mnie skrusz...". Do dnia dzisiejszego codziennie po kilka razy sobie ją nucę i śpiewam. Podczas Drogi Krzyżowej niejednokrotnie przechodziły mnie ciarki, ale nie z powodu aury pogodowej, ale z emocji.

Kolejną rzeczą, jaka wywarła na mnie swoje dobre piętno to wykłady, prowadzone przez Ks. Roberta i Ks. Mariusza. Często nie zdajemy sobie sprawy, że poprzez swoje grzechy oddalamy się, a nawet odchodzimy od Boga. Jak to powiedział Ks. Mariusz mówimy i zaprzeczamy, że nigdy nie odejdziemy od Niego, że jak to ja przecież nie odejdę, a jednak rzeczywistość jest zupełnie inna. Punktem kulminacyjnym było spotkanie z gościem, a mianowicie z Ks. Mieczysławem Piotrowskim TChr, red. Katolickiego Dwumiesięcznika „Miłujcie się!". Opowiedział pięknie, bardzo ciekawie, chwytając za serce wielu słuchaczy. Po przedstawieniu dowodów na Zmartwychwstanie Chrystusa, długo nie mogłem dojść do siebie. Od wielu lat wiedziałem, że do tego wszystkiego doszło, ale ta wiedza można powiedzieć, była nam przekazywana na „sucho". A teraz są nie zbite dowody na Cudowny i Piękny dowód miłości Jezusa względem każdego człowieka- grzesznika.

Przyjechałem z wieloma wątpliwościami, niedopowiedzeniami, ogólnie z jedną wielką niewiadomą. Ale już po dwóch dniach spędzonych w takim pięknym gronie, moje wątpliwości się rozwiały.... Trzeba zaryzykować... Do odważnych świat należy!!! Ostatnim punktem, na który czekałem, to bezpośrednie spotkanie z Bogiem w Adoracji. To było piękne przeżycie... ja On i szczera, godzinna rozmowa. Wiele pytań bez odpowiedzi... Dlaczego? Co dalej? Po co? Co robić? I liczne prośby, skierowane do Najwyższego.

Muszę powiedzieć, że nie chciałem wyjeżdżać, wracać do tej codzienności. To miejsce jest dla mnie oazą spokoju i wytchnienia. To co nam przekazaliście, słowa, dużo mi dały. Gdy czuję, że popełnię jakiś grzech, to teraz zastanawiam się i mówię... „Zaraz Zaraz... przecież ja nie chcę się od Ciebie Panie oddalać, nie chcę odchodzić..." i zapala mi się czerwona lampka nad głową... Nie rób tego!  Choć jest to trudne czasami, ale wiem, że jak tego nie zrobię, to będę się czuł jeszcze lepiej. Poprzez słowa Pana Boga, przez Jego ręce, zrobiliście kawał dobrej roboty! Teraz wiem, że Wasza praca nie idzie na marne.

Jeszcze raz dziękuję za wszystko Wam: Ks. Mariuszowi, Ks. Robertowi, Klerykom, Księżom, oraz Wam drodzy przyjaciele. Mam nadzieję, że wkrótce, będzie mi dane, znów się z Wami spotkać i przeżyć niesamowitą przygodę w tzw. Oazę Spokoju. Chwała Panu!

Kuba