Dopóki mamy twarze to historia miłości, opowieść o walce między rozumem a pierwotnymi siłami, o prawdzie i fałszu, wierze i złudzeniu. Jest to niewątpliwie wielka literatura, a także arcydzieło mistrza wyobraźni, powieść o sensacyjnej akcji, pełna tajemniczości i grozy. 

Książkę można czytać jako wciągającą opowieść o mieszkańcach barbarzyńskiej krainy, ale także jako opowiedziany na nowo starożytny mit, wieloznaczną historię, która mówi o człowieku – istocie zależnej od swojej cielesności, mściwej i zazdrosnej, a jednocześnie tęskniącej do doskonałości i piękna. Jak to często u Lewisa za baśniową fabułą kryje się chrześcijańska alegoria. To także opowieść o problemie wiary – o tych, którzy uwierzyli i o wątpiących.  

Komentarze