Trzy obrazy

W dzisiejszych czytaniach rozpoznaję trzy obrazy świątyni. Pierwszy z nich emanuje spokojem, ładem, łagodnością. Świątynia jest miejscem, gdzie źródło uzdrowienia ma swój początek. Tam, dokąd dotrą wody tego strumienia, rozlewa się uzdrowienie i życie. Drugi obraz, to Świątynia zastawiona stołami bankierów i zapełniona sprzedawcami zwierząt ofiarnych. Z tego obrazu niejako wylewa się na nas chaos, zgiełk i niepokój. I trzeci obraz, zarysowany przez św. Pawła: Świątynia, którą tworzą wierzący w Chrystusa. Myśląc o tej trzeciej świątyni, zadaję sobie pytanie, czy jest bardziej podobna do tej pierwszej, czy drugiej? Czy jest miejscem, gdzie doświadczam równowagi i uzdrowienia, czy raczej miejscem, gdzie pełno jest zgiełku i niepokoju? Wydaje się, że po trochu doświadczam i jednego, i drugiego stanu. Doświadczam tej zmienności w Kościele, ale i w samej sobie. Święty Paweł zdaje się wskazywać jasno, co trzeba zrobić, by żywa świątynia: Ciało Chrystusa, Jego Kościół, a w nim także i ja, mogła być prawdziwą świątynią Boga. Jeśli Chrystus stanie się autentycznym centrum mojego życia, osią, wokół której obraca się „mój świat”, wtedy i ja sama, i wspólnota wierzących stanie się miejscem, z którego emanuje na świat pokój i miłość.

Kto ci dał prawo?

Z lekkim niepokojem piszę te słowa, bo będzie trzeba wziąć za nie odpowiedzialność, to znaczy potwierdzić je swoim życiem. Nie mogę jednak przejść obojętnie wobec usłyszanego słowa. Żydzi pytają Jezusa: „Jakim znakiem się wykażesz, skoro czynisz takie rzeczy?”. Nie zastanawiają się, czy może Jezus wskazuje na coś naprawdę ważnego, nie zatrzymują się nad treścią całego wydarzenia, tylko domagają się, by Jezus udowodnił, że ma prawo tak postępować. Zatem: nie jest ważne, co chcesz nam powiedzieć, ale - skąd przyszedłeś! Ile razy popełniam ten sam błąd, zamiast przyjąć usłyszaną uwagę i spróbować zweryfikować swoje postępowanie, szukam przysłowiowej „dziury w całym”. Czy ten ktoś miał prawo mi coś powiedzieć, a że zrobił to w złym czasie, a że w złej formie i w ogóle się po prostu tylko czepia. A przecież to, co nam się niejako sprzeciwia: rzeczywistość, wydarzenia lub osoby, najwięcej mogą nas nauczyć o nas samych. W tyglu tych przeciwności widzę, jaka jestem, czego naprawdę pragnę i jaka jest moja motywacja. Jezu, daj mi odwagę!

Komentarze