Jezus powołuje swoich uczniów. Czy są świadomi, co tak naprawdę wybierają? Pozostawiają pracę, rodzinę i idą za Nim. Zaufali Jego głosowi, wezwaniu. Zaufali Jemu samemu, nie wiedząc tak naprawdę, dokąd ich to zaprowadzi. Za kilka lat czeka ich przeżycie haniebnej śmierci Mistrza, potem cud Zmartwychwstania. Następnie będą musieli stanąć w opozycji do współbraci Żydów. Będzie trzeba organizować potężną grupę nawróconych, zaradzać problemom gmin chrześcijańskich, równocześnie uciekając przed prześladowani. Na szczęście żaden z nich, gdy już to wszystko nadeszło nie powiedział: „no tak, wtedy nie byłem świadomy, co wybieram, teraz wiem więcej, zatem odchodzę”. Pozostali wierni do końca, tak jak Ten, Który do końca ich umiłował.

Ponad przeciętną

Jonasz ma nawrócić swoim wołaniem ogromne miasto, apostołowie mają stać się rybakami ludzi. To, co proponuje św. Paweł w Liście do Koryntian, zakrawa na szaleństwo. Nie, chrześcijaństwo na pewno nie ma nic wspólnego z tzw. świętym spokojem. Zanurzeni w takich, a nie innych warunkach geopolitycznych, takim, a nie innym mieście, takiej, a nie innej rodzinie, mając taką, a nie inną historię ciągle zachęcani jesteśmy, by żyć zakorzenieni przede wszystkim w Królestwie Bożym. Bóg daje nam łaskę, byśmy przemieniali zastany świat i nasze życie, a jednocześnie zaprasza nas, byśmy ciągle wzrok mieli utkwiony w Nim. Ostatecznie zostanie tylko to, co ma źródło i swoje trwanie w Nim.

Komentarze