1 Krl 8,22-23.27-30 * Ps 84 * 1 Kor 3,9b-11.16-17 * J 4,19-24

Urzeka mnie wypowiedź Salomona: „Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi?”. Niedowierzanie, świadomość wielkości Boga i niewystarczalności ludzkich środków, by właściwie Go uhonorować. Splendor katedr, monumentalnych świątyń może nas zachwycać, ale czy to jest coś wielkiego wobec Boga – Stwórcy nieba i ziemi?

W Duchu i prawdzie

Najprostsza interpretacja tekstu: „Ojca należy czcić w Duchu i prawdzie”? Oczywiście brzmi ona tak: trzeba modlić się szczerze we własnym sercu do Boga. Tak zresztą odpowiedziałaby pewnie większa część osób, które znam. Czy jednak taka treść zawarta jest w tym lapidarnym stwierdzeniu, które św. Jan przekazuje nam jako słowa Jezusa? Żeby zrozumieć głębiej stwierdzenie „oddawać cześć w Duchu i prawdzie” trzeba podjąć próbę odkrycia znaczenia tych słów w całej ewangelii Janowej. Zatem co czytamy o Duchu: „On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, sprawiedliwości i o sądzie. O grzechu – bo nie wierzą we Mnie (Jezusa); o sprawiedliwości zaś – bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie; wreszcie o sądzie – bo władca tego świata został osądzony” (J 16,8-11). Duch nas wszystkiego nauczy i przypomni, stanie się naszym Parakletem – Obrońcą i Pocieszycielem. On nas doprowadzi do Prawdy, to znaczy do Jezusa Chrystusa, który jest Drogą, Prawdą i Życiem (por. J 14,6). Tak więc oddać Ojcu cześć w Duchu i prawdzie oznacza wejść w doświadczenie, które ogarnia całe nasze życie. Doświadczenie osobistego spotkania i rozpoznania Chrystusa jako mojego Zbawiciela i Pana. Oznacza to uznanie grzechu, oderwanie od Zła i przyjęcie Bożego Miłosierdzia. Wyznacza sposób życia, który jest radykalną odpowiedzią na zaproszenie Jezusa. Czy oddaję Bogu cześć w Duchu i prawdzie?

Gdzie On jest?

Urzeka mnie wypowiedź Salomona: „Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi?”. Niedowierzanie, świadomość wielkości Boga i niewystarczalności ludzkich środków, by właściwie Go uhonorować. Splendor katedr, monumentalnych świątyń może nas zachwycać, ale czy to jest coś wielkiego wobec Boga – Stwórcy nieba i ziemi? A jednak zamieszkał pośród nas. Oto dzieło niepojętej łaski – Bóg zamieszkuje ludzkie serca, Bóg ogranicza się do murów naszych świątyń i czyni je uprzywilejowanym miejscem spotkania. Młodzi ludzie często mówią: „ja mogę się modlić wszędzie, nie potrzebuję świątyni”, a przecież On sam naznaczył to miejsce spotkania. Tam mogę przyjąć Jego Ciało i Krew, tam wraz z modlącym się Kościołem doświadczam tajemnicy Jego przebywania pośród nas. Gdy odmawiam sobie tego spotkania, jestem trochę jak zakochany, który by twierdził, że wystarczy mu myślenie o tym kogo kocha i nie ma potrzeby  go widzieć ani dotykać. Czy to jednak jest miłość?

Komentarze